هنگام دست زدن یا پا کوبیدن با موسیقی، به ضرب های آن واکنش نشان می دهید. 

  ضَرب؛  تپش منظم و تکرارشونده ای است که موسیقی را به واحدهای برابرِ زمانی  تقسیم می کند. ضربها را می توان با نشانه هایی متوالی و منظم بر محور زمان نشان داد. چنین ضرب هایی در موسیقی به فراوانی(برای نمونه، هر ۱/۴ ثانیه و یا با فاصله ی زمانی بیشتری مانند ۱/۵ ثانیه یکبار) پدیدار می شوند. گاه، همانگونه کا در مارش و موسیقی راک می توان شنید، ضرب ها قوی و حس آن ها آسان است. ضرب می تواند کمتر توجه انگیز و تداعی کننده ی احساس هایی مانند تعلیق و بی هدفی نیز باشد.

ضربان موسیقی با شیوه هایی متفاوت به شنونده منتقل می شود؛ ضرب ها گاه آشکار  و ملموس به گوش می رسند(مانند نواختن ضرب به وسیله ی طبل بزرگ در یک دسته ی همنوازِ مارش). گاه نیز، ضرب بیش از آنکه شنیده شود احساس می شود.

  اگر نغمه ای آشنا را بخوانید و همزمان با دست یا پا ضرب های آن را نیز بنوازید، درمی یابید که واژه هایی معین از آن را بر ضرب هایی معین می خوانید. شما از این راه ضرب را احساس کرده اید، زیرا با نواختن ضربه ها نسبت به آن هشیار بوده و آن را تداوم بخشیده اید.

  ضرها ، پس زمینه ای را می سازند که آهنگساز نت هایی با کشش های زمانی گوناگون را بر آن قرار می دهد. ضرب ها واحدهای زمانی بنیادی هستند که کشش تمام نت ها بر مبنای آنها سنجیده می شود. نت ها از نظر زمانی می توانند به اندازه بخشی از یک ضرب، یک ضرب کامل یا بیش از یک ضرب تداوم یابند.

  هنگامی که به چگونگی ترکیب کشش های مختلف نتها در یک قطعه می پردازیم، ریتم آن قطعه را مورد توجه قرار داده ایم. پیش از این، ریتم را به طور عام به عنوان سیلان منظم موسیقی در زمان تعریف کردیم. ریتم به گونه ای مشخص تر می تواند به منزله ترتیبی ویژه از توالی کشش های زمانی نت ها در یک قطعه ی موسیقی تعریف شود. ریتم یک ملودی، ویژگی اساسی شخصیت آن است. در واقع، می توانیم ترانه ها را تنها با ضرب زدن ریتم آنها و بی آنکه ملودی آنها را بخوانیم نیز تشخیص دهیم. به یاد داشته باشید که ضربه های ریتم یک ملودی گاه ممکن است بر ضرب های اصلی آن منطبق نباشند.