آهنگسازان برای تجسم نمودهای احساس، زبانی موسیقایی پدید آوردند، در این زبان ریتم ها یا الگوهای ملودیک ویژه ای به حالت هایی معین اشاره داشتند. این زبان موسیقایی مشترک بیشتر آثار موسیقی دوره ی پایانی باروک را از تشابه و خویشاوندی برخوردار می کند. استثنای مهم بر اصل یگانگی حالت در موسیقی باروک در آثار آوازی دیده می شود. دگرگونی های شدید در احساس های موجود در کلام می تواند الهام بخش دگرگونی هایی مشابه در موسیقی همراهی کننده ی آن باشد. اما حتی در چنین موردهایی نیز حالت پیشین پیش از آن که جایش را به حالت بعدی بدهد مدتی برقرار می ماند.